SNELLERWAARSKUWING: Hierdie rubriek bevat woorde wat hipersensitiewe gebruikers vuil kan laat voel. Indien taalkundige aspekte van kru woorde of sterretjies in die plekke van vokale jou ontstel, moenie verder lees nie! (Ma, klik nóú weg!)
In ʼn twiet op 15 November deser verskel Max du Preez een of ander kêrel met ʼn “Jou armsalige p**p*l.”
Die Taalkommissie sit dadelik op aandag, rooi penne in die hand: Is dit p**p*l (soos Max dit skrywe), of moet dit p**ph*l wees, soos wat dit pront in die WAT en HAT opgeteken staan?
Vloekwoorde en sogenaamde “vuil taal” het my – as taalkundige – nog altyd gefassineer. Dalk omdat ek in ʼn huis groot geword het waar vloek die Eerste Doodsonde was, of dalk omdat vloek soveel van die menslike psige verklap.
Hier is ʼn paar tipiese navorsingsvrae: Hoekom vloek mense? Wie vloek en wie vloek nie, en kan ons dit op grond van geslag of ouderdomsgroep voorspel? Wanneer word watter vloekwoorde gebruik? Is daar ʼn spesifieke deel in jou brein wat verantwoordelik is vir vloek? Wanneer word ʼn woord ʼn vloekwoord? Is daar sistematiek in die betekenis van vloekwoorde? Ensovoorts, ensovoorts, ensovoorts. Ten minste drie PhD-studente kan op dié vrae afstudeer.